Aniele nieśmiałych

niewysłanych listów

który nawet z listami

nieraz do nas

przychodzisz

A teraz ktoś stuka

podchodzę

otwieram

To tylko Anioł przyszedł

przesyłam go

w liście

x. Jan Twardowski

dla Danci

A nadzieja znów wstąpi w nas,

Nieobecnych pojawią się cienie.

Uwierzymy kolejny raz,

W jeszcze jedno Boże Narodzenie.

I choć przygasł Świąteczny gwar,

Bo zabrakło znów czyjegoś głosu.

Przyjdź tu do nas i z nami trwaj,

Wbrew tak zwanej ironii losu.

Daj nam wiarę, że to ma sens,

Że nie trzeba żałować przyjaciół.

Że gdziekolwiek są dobrze im jest,

Bo są z nami choć w innej postaci.

I przekonaj, że tak ma być,

Że po głosach tych wciąż drży powietrze,

Że odeszli po to by żyć.

I tym razem będą żyć wiecznie.

Przyjdź na świat,

By wyrównać rachunki strat.

Żeby zająć wśród nas,

Puste miejsce przy stole.

Jeszcze raz pozwól cieszyć się dzieckiem w nas,

I zapomnieć że są puste miejsca przy stole.

Wspomnienie,które trzeba przywołać oficjalnie, które można dedykować i podpisać dziś już nikomu nie szkodząc.
Przez wiele lat pracy w Dziale Sprzedaży PLL "LOT" byliśmy traktowani jak wyrobnicy pańszczyźniani, cyborgi bez uczuć i ludzkich potrzeb, nigdy nie wysłuchani, ignorowani jako grupa zawodowa, zastraszani, traktowani jak potencjalni złodzieje, zmuszani do respektowania zarzadzeń, nie zgodnych z kodeksem pracy. Nasze próby zmiany tego zawsze wiązały się prędzej czy później z szykanami ze strony naszych "nieomylnych" zwierzchników. Kasa MDL była w ich przekonaniu wyspą, na którą jak do Alcatraz zsyłano tych, którzy z różnych powodów nie podobali się lub nie pasowali. Daleko wysunięta placówka, mordercza praca, no i brak możliwości ucieczki w przypadku zakłóceń w ruchu lotniczym. To miała być zsyłka!
Kasa MDL stała się jednak azylem indywidualności i zwartą, solidarną grupą koleżeńską.
Dobrym duchem i jej gospodarzem była Dancia. To dzięki niej panowała atmosfera rodzinna. Jako kierowniczka wiedziała, co znaczy potrzeba zwolnienia się z pracy w ważnej sprawie, spóźnienie - choćby z tak ludzkiej przyczyny jak zaspanie, problemy życiowe i niedyspozycja nimi spowodowana. Dla niej ważne były nasze sprawy - te smutne, jak odejście bliskiej osoby i radosne, jak ślub czy narodziny dziecka. Ona pierwsza myślała jak wesprzeć i jak poratować kogoś w potrzebie. Była dobrym szefem, bo zawsze pilnowała naszych interesów, pomagała wyplątać się z kłopotów. Zawsze  broniła racji kasjera i nigdy nie upominała nikogo w obecności pasażera. Wymagała od nas lojalności, uczciwości, dając przy tym wielką swobodę wykonywania naszych zadań.
Tylko w takich warunkach mogliśmy ciężko pracować, czasem ponad siły i bez śniadania do 14-tej, za marne pieniądze, w paradoksie sprzecznych przepisów i durnych decyzji z góry. Dancia wiedziała, że zawsze może na nas liczyć, kiedy zdarzały się na lotnisku sytuacje nieprzewidziane: mgły, śnieżyce, awaryjne lądowania, odwoływane notorycznie rejsy i związane z tym zamieszanie.
Pracowaliśmy zespołem i jako grupa odnosiliśmy "sukcesy", które doceniały inne służby na lotnisku, a przede wszystkim pasażerowie, czego dowody nieraz mieliśmy. Nam z kolei dawało to satysfakcję i jeszcze większe poczucie wspólnoty. Ktoś, kto nie pracował nigdy na lotnisku nie zrozumie. Kabaret "Odlot" był wentylem bezpieczeństwa, by nie zwariować i nie zwariowaliśmy!
To nie podobało się naszym zwierzchnikom. Drobne przewinienia kasjerów, niewiele znaczące błędy, osobiste animozje, a zwłaszcza odgórne przyzwolenie na zwolnienia grupowe były dobrym pretekstem do rozbicia naszej grupy i pozbycia się niewygodnych. Posypały się zwolnienia z pracy, a nasze szeregi przetrzebiono. Pomimo tego nie udało się zniszczyć tego, co najważniejsze - przyjaźni.
Staniemy jako Kasa MDL w poniedziałek, żegnając naszą Dancię i dalej Kasą będziemy!

napisała Katarzyna Kuczyńska - Kuczyna
subiektywnie rzecz ujmując

Wielkieś nam uczyniła pustki w sercu drogim,

Nasza Danciu kochana, tym zniknieniem swoim!

Pełno nas, a jakoby coś się wypaliło,

Jednym zgasłym istnieniem, tak wiele ubyło.

Tyś z nami mówiła i z nami śpiewała,

Skecze, wiersze, piosenki zgrabnie wymyślała.

Nie dopuściłaś nigdy w pracy się frasować,

Ani kasjerowi zbytnio się stresować.

To tego, to owego zawsze wybraniając,

A każde upomnienie w żarty obracając.

I choć Ciebie zabrakło to Kasa pamięta,

Jak przy biurku siedziałaś zawsze uśmiechnięta.

I choć każdego smutek za serce ujmuje,

To i tak się uśmiecha i Danci dziękuje.

                                         Kabaret "Odlot"